Wieś Mszana Górna leży w Gorcach. Domy mieszkalne wraz z zabudowaniami gospodarczymi skupione są w osiedlach wzdłuż górskiego potoku Mszanka. Po obu jego stronach wznoszą się wysokie, malownicze pagórki, których szczyty porośnięte są lasami, z przewagą świerka. Na niżej położonych terenach rozpościerają się strome pola uprawne nierówno pocięte miedzami i wstęgami polnych dróg. Jeszcze w XIII wieku dorzecze górnej Raby porastała prastara puszcza, która docierała do okolic Tyńca. Obecnie lasy zajmują tu niewielkie tereny.

Dzieje Mszany Górnej nie wiążą się z Mszaną Dolną. Wieś tę lokował w 1365 r. Kazimierz Wielki. W XV wieku Mszana Górna należała do starostwa nowotarskiego. Marek Ratułd założył tu wówczas folwark, powiększając majątek dworski o role wyrugowanych kmieci, dlatego dzierżawa nowotarska była do r. 1616 przedmiotem stałych zatargów.

W XVI wieku w północnych łańcuchach Karpat pojawili się pasterze wołoscy. Przywędrowali oni z Bałkanów i Siedmiogrodu. Osiedlili się między innymi w Mszanie Górnej, wprowadzając tutaj nowe zwyczaje związane z pasterstwem. Pojawił się też obowiązek dani baraniej. Dań ta polegała na oddawaniu dworowi 5 baranów lub owiec od 100 - za prawo wypasania stad owczych przeważnie w wysokogórskich terenach, będących w posiadaniu wielkich właścicieli. Najstarsza wzmianka o dani baraniej zawarta jest w lustracji z 1564 r. Po osiedleniu się ludności pasterskiej, migracje ograniczały się tylko do wypędzania stad owczych w okresie letnim ze stałych osad dolinnych na pastwiska wysokogórskie. Oprócz wypasu owiec ludność ta zajmowała się hodowlą bydła, świń oraz w mniejszym zakresie rolnictwem.

W 1530 r. wsie znajdujące się na północ od Gorców przeszły w dzierżawę bogatego właściciela ziemskiego, Sebastiana Lubomirskiego, który w tym roku został starostą sądeckim. W tym czasie do Lubomirskiego należała wieś Lednica. W 1581 r. wykopano tu szyb solny, co miało ogromne znaczenie dla państwa polskiego. W 1590 r. między Lubomirskim a królem rozpoczęły się pertraktacje w sprawie odkupienia Lednicy. Na sejmie w 1607 r. zatwierdzono transakcję, na mocy której Lubomirski w zamian za Lednicę otrzymał klucz wsi królewskich: Kasinę, Łostówkę, Podobin, Porębę, Mszanę Górną i Lubomierz. Przejście klucza porębskiego, jak zaczęto nazywać w spomniany kompleks wsi, w ręce Lubomirskiego miało istotne znaczenie dla prawno-gospodarczego położenia jego ludności.

W połowie XVIII wieku, wymienione wsie zakupił kasztelan sądecki Piotr Wodzicki. Transakcja ta została zatwierdzona przez Augusta III w roku 1761.

Ostatni wiek Rzeczypospolitej zaznaczył się na tych terenach licznymi klęskami żywiołowymi. Ludzie nękani też byli przez maszerujące tędy obce wojska, np. w 1734 r. podnóże Gorców plądrowali Kozacy sprowadzeni przez Teodora Lubomirskiego.

W latach 1768 - 69 w rejonie Gorców działały grupy konfederatów barskich z konfederacji krakowskiej, tropione przez oddziały carskie.

W latach II wojny światowej w gorczańskich wsiach, między innymi w Mszanie Górnej, działali beskidzcy partyzanci.

W okresie międzywojennym Gorce należały do najbiedniejszych zakątków naszego kraju. Wieś Mszana Górna była przeludniona, a rolnictwo i ogólny poziom cywilizacyjny wyjątkowo niskie. Tysiące górali emigrowało wtedy za ocean w poszukiwaniu chleba.

Uwagi o historii tej wsi podano w oparciu o przewodnik monograficzny "Mszana Dolna i okolice" Władysława Maciejczaka.